سلام

من یک سانسورچی مطبوعات هستم. بجز روزنامه ها، ممیزی تقریباً تمام مطبوعاتی که روی دکه می  بینید کار من و همکارامه. سانسورچی ها از نظر شما باید آدم های عجیب و غریبی باشن. اما من یک آدم خیلی معمولی هستم. باید بگم  سانسورچی گری خیلی با اون چیزی که شما فکر می کنید تفاوت داره. ما در واقع ممیز هستیم. یعنی روی مطالب منتشر شده در مطبوعات (بعد از چاپشون) نظارت می کنیم و قبل از چاپ هیچ دخل و تصرفی در مطالبشون نداریم. فرق ممیز با سانسورچی همینه. البته خیلی ها فکر میکنن ممیز، واژه ی محترمانه ی جایگزین سانسورچیه. از اونجایی که من کارم رو دوست دارم و به هیچ وجه ازش شرمسار نیستم، بنابراین از همون واژه مألوف سانسورچی استفاده می کنم که فکر نکنید سعی در توجیه کردن کارم دارم!

همونطور که گفتم من یک آدم کاملاً معمولی هستم، تنها فرقم با دیگران اینه که به جای خودکار آبی یا مشکی، معمولاً یه مداد قرمز توی جیب کتم میذارم. چون بخاطر کار زیاد بیشتر وقتا مشغول خوندن نشریات و بررسی تخلفاتشون هستم. احتمالاً بارها منو توی مترو دیدین که مجله ای دستمه و هیچ توجهی به اطراف ندارم و دارم زیر بعضی سطور با مداد قرمز خط می کشم. بعضی از اطرافیانم فکر می کنن مطلب بسیار مهمی رو علامت گذاری می کنم، وقتی سرشون رو خم می کنن، می بینن که بخش علامت گذاری شده مثلاً خبر مربوط به بارداری جنیفر لوپزه! بعد با تعجب بهم نگاه می کنن، آخه به قیافه من نمی خوره که اینجور مجله های زرد رو با این دقت بخونم! اما خوب چه می شه کرد، هرکی یه جوری امرار معاش می کنه.

امروز به فکرم رسید که این وبلاگ رو راه بندازم که اولاً بعضی مطالب جالب مجله ها رو بتونید اینجا بخونید (چون تقریباً هیچ مطلب جالبی نیس که از زیر دست من رد نشه)، و دوم اینکه با نوشتن بعضی روزمره گی هام، بهتون ثابت کنم که سانسورچی ها مثل همه مردم دیگه هستن، حتی ممکنه خیلی روشنفکر یا احساساتی یا دوم خردادی یا غیره باشن! میخوام تصور آدم ریشوی بدبوی کرکثیف بی سواد بداخلاق شلخته ی بی تربیت رو که تصویر ذهنی اغلب شما از یک سانسورچیه، از کله تون بیرون کنم. یادتون باشه، ممکنه همون آقایی که با ته ریش و عینک آفتابی و کیف چرم و کفش واکس زده و کت وشلوار اتوکشیده و ساعت شیک و بوی خوش کنارتون نشسته و داره "جنگ و صلح" تولستوی رو میخونه، یه سانسورچی باشه!